窮人的呼聲 ◎Joseph Christian P. Aranas著，何薇薇（Jrose Ho）譯
從我的祖先到我出生的年代，
貧窮的命運始終伴隨著我。
我應該且必須做什麼，才可以逃離住在這個成為可憐奴隸的骯髒沼澤區。
從你睜開眼睛的剎那，任誰不感嘆，唯有流言子彈才能吵醒這曙光。
到了傍晚，見到的是一具具屍體。
就算我想逃離這個地方，但我也不能，
因為在這裡沒有社會肯接納你。
到底何時可以結束我這絕望的心情？
何時可以感到知足？
我的土地就這樣輕而易舉地被沒收，
連我辛苦耕作的後院也被圍欄擋住而驅離。
我問自己，那些英雄為了人們的賦稅而抗爭，而我得到了什麼？
我只看到，高層政府官員的不法所得，
就像禿鷹貪圖錢財為樂。
我擔憂並煩惱家人以後的生活，
我微薄的收入，還要被他們搜刮收取。
因為有這些自私自利的人，導致了社會混亂，
菲律賓人自己互相鬥爭以謀私利。
社會的瘟疫，造成殺害自己的同胞和互相競爭。
誰才是真正的英雄？
所有士兵都謹遵政府交代的職責，
可憐的戰士只能在山上打獵，以爭取自己的權益。
你、我、我們，或是基督徒或是穆斯林，只有一個在我們生長土地上安逸和平的願望。
我們所能做的是大聲喊出我們窮人的呼聲，
不是等會兒、明天或後天，而是現在，就能聽到群眾的呼聲。
Panaghoy Ng Maralita
Joseph Christian P. Aranas / Pilipino / dayuhang manggagawa
Mula sa aking ninuno hanggang sa aking pagsilang,
Ang kahirapan ito ba’y kadikit na sa aking buhay.
Anu ang dapat at nararapat gawin ng tulad kong maralitang alipin sa bayang lusak ng kahirapan.
Sinong hindi mananaghoy sa pagmulat ng iyong mga mata at pagsalubong ng bukang liwayway alingawngaw ng bala ang gigising sa tuwina.
Sa pagsapit ng dapit hapon mga katawang nakahandusay naman ang iyong makikita.
Gustohin ko mang umalis ngunit hindi ko magagawa.
Sapagkat kailan man wala ka nang babalikan ito’y kakamkamin ng Borgis ng lipunan.
*****
Kailan nga ba matatapos panaghoy sa aking kalooban.
Madarama ko pa kaya ang kapanatagan.
Kung ang sarili kong lupain ito’y kakamkamin ng ganun-ganun na lamang.
Sarili kong bakuran pilit babarakadahan,papalayasin sa lupang aking sakahan.
*****
Naitanung ko sa aking sarili anu bang kapakinabangan na ipinaglaban ng mga bayaning ng buwis ng buhay para sa bayan.
Kung ang makikita ko’t masisilayan ang kalayaan sa pangangamkam ng iilang matatas sa pamahalaan.
Mga buwitre sa kaban ng bayan walang ginawa kung hindi kalayawan.
Ako’y nahahabag at nababagabag paano na ang bukas para sa aking pamilya.
Kakarampot ko na ngang kita itoy aagawin pa nila.
*****
Kaya umuusbong ang kaguluhan dahil sa kanilang mga mapanglinlang.
Kapwa Pilipino naglalabanan makamtan lamang ang kasaganaan.
Kapwa Pilipino nagpapatayan at nag aagawan dahil sa mga salot sa lipunan.
*****
Sino nga ba ang tunay na bayaning maituturing,
Mga sundalo na sumusunod sa kanilang tungkulin dahil sa utos ng borgis sa pamahalaan, o
Mga maralitang mandirigma na tinutugis sa kabundukan para ipaglaban ang kanilang karapatan.
*****
Ikaw,ako,tayo mga Kristiano o Muslim iisa lang ang hangarin ang kapayapaan sa ating lupang Sinilangan.
Lahat tayo may magagawa isigaw natin ang panaghoy ng maralita,
Hindi mamaya,bukas o makalawa kung hindi ngayon na upag marinig ang boses ng masa.
—
◎作者簡介
Joseph Christian Aranas，來自菲律賓。我在台灣工作已有4年，是一家紡織廠的工人。之前在菲律賓，我做過很多種工作，像是去工地當我父親的幫手。早在讀小學時，我的父親就已開始訓練我怎麼跟別人一起工作。我連騎機車載送乘客（在菲律賓很常見，機車側邊放一個車廂用來載客並收費）都曾做過。我讀到高職畢業，在菲律賓待過很多家工廠，也曾在一個社區裡做水裝置管理員。因為在菲律賓生活很辛苦、薪水又少，我才決定來台灣打拚，希望脫離貧困，給我的家庭一個更好的生活，不管是暫時或長期。
（節錄自移民工文學獎得獎作品網頁）
—
◎小編 @jyh_18 賞析
本詩為2017年移民工文學獎青少年評審獎得獎作品，作者本人則是菲律賓來台的移工。從詩名即可看出，作者具有為其國家底層人民代言的野心，並在本詩的推進下將自己的所思所感透過詩句傳達出來。
乍看之下，作者聚焦的議題顯然是階級的一再複製與人民無法擺脫的貧窮命運。但再細觀菲律賓的國情與詩中情緒飽滿的控訴，「唯有流言子彈才能吵醒這曙光」暗喻了菲律賓當地並不嚴謹的槍械管制問題、「菲律賓人自己互相鬥爭以謀私利」則是當地治安不良，常有搶劫、綁架案發生，首都馬尼拉則有「綁架之都」之稱。而2010年所發生的馬尼拉人質事件，也使世界留意到菲律賓當地警察在退休後繼續持有警察槍械及當地政府失能的問題。
「我只看到，高層政府官員的不法所得，∕就像禿鷹貪圖錢財為樂。」顯示出作者對政府貪腐的嚴厲指控。如我們所知，禿鷹以動物屍體為食，而政府官員的貪污都猶如在侵吞貧民身上所剩不多的腐肉。政府官方作為侵害人民權益的最大元兇，才招致了菲律賓的社會紛亂、人民必須弱弱相殘才得以苟且偷生。而政府卻只像禿鷹一般，冷眼旁觀人民所受的苦難，並虎視眈眈地等著從人民的自相殘殺中盡收漁翁之利。
在詩末，作者不分族群、信仰地將所有生活在菲律賓這塊土地上人民的願望統合起來，也就是希望眾人都能擁有安逸和平的生活。作者也自陳：「因為在菲律賓生活很辛苦、薪水又少，我才決定來台灣打拚，希望脫離貧困，給我的家庭一個更好的生活，不管是暫時或長期。」閱讀這首具強烈國族意識的作品時，身為台灣土生土長的國民，則更應以寬廣的視野來看待與我們生活在同一座島嶼的移工故事，並對他們懷有的深沉悲憫予以相對應的尊重。
-
美術設計：sorrow沙若
圖片來源：sorrow沙若
-
#菲律賓 #台灣是什麼 #移民移工新台灣 #窮人的呼聲 #移民工文學獎 #貧窮 #每天為你讀一首詩
沒有留言:
張貼留言